Bu dünya çılgın. Bu dünyada her şey tek renk; siyah beyaz; sıkıcı. Günbegün, aynı manzara, tıpatıp aynı hızla ilerliyor. Bu raylar üzerinde hareket eden bir hayatın nesi vardır ki?
 Bugün de, aynı şekilde hayal kırıklığına uğradım. Bu dünya alışılmış şeklinden tamamen farklılaştı. Şimdiki dünya, yavaş yavaş, devletteki kodamanlar tarafından dönüştürüldü, ayrımcılık ve üstünlüğün her türlüsü ortadan kaldırıldı. Sonuç olarak, tamamen yönetilen bu uzayda, sanki herkes aynı yüz ve aynı sesle doğmuş gibi. Hepsi, "gerçek eşitlik" denilen mutlak değer uğruna.
 Yanımdaki insan "Bu doğuştandır, değil mi?" dedi, ve onun yanındaki kişi, "Bu bize mükemmel uyuyor, değil mi?" dedi. Kendi değerleri bile homojenleşti. Bunun ne kadar korkunç olduğunun farkına dahi varmadan, onlar için hazırlanan hayatlarına devam ediyorlar. Bundan nefret ederdim. Nefret ederdim, ama……. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Tüm yapabildiğim herkesinkinden farklı bir hayat için dua etmekti.
 Ben güçsüzdüm.
 Ve bundan dolayı, bugün de hayal kırıklığına uğradım.
Görünüşe göre, birkaç renkli insan yine kanuna karşı gelmiş ve infaz edilmişti.
 Fakat, bu gri dünyada bile, göze çarpan bir şey vardı. Beni denetleyen biri – o.
Biz, mutlak kontrol altında çalıştıktan sonra kendi şirketimize gidebilen kişilerdik. Ve bunun denetleyicisi görevini görenler, aynı onun gibi personellerdi.
Hiç konuşmamıştık. Aramızda hep bir mesafe tutmuştuk, ve o sadece çeşitli alanlarda tek taraflı bir şekilde beni kontrol etmişti. İlkin, hepimiz aynı görünmek zorundaydık, konuşacak olsaydık bile, beni muhtemelen diğerlerinden ayıramazdı.
Onda ilgimi uyandıran, çok ufak bir şeydi.  Her zamanki gibi hayatına devam eden bana gülümsediğini hissetmiştim. Şimdi geriye bakıyorum da, bir yanlış anlaşılma olabilir. Fakat, ben o zamandan beri değişmiştim. Bu standart, her şeyin birleştiği yerden kaçmak istedim. Bunun için dua etmeye devam ettim, her zaman... her zaman.
 Ve, beklenmedik bir şekilde, dileğim gerçekleşti. Her zamanki gibi taşıma bandındaydım. Fakat, o beni denetlemeyi bitirdikten sonra, diğerlerinden farklı bir raya devredildim. Dileğimi duymuş ve benim için gerçekleştirmiş olmalıydı! Evet! Bunun sayesinde, bu gri dünyaya elveda diyebilirdim! İnandığım şey buydu.
 Fakat, suratına baktığımda, bir sebepten, üzüntülü bir yüz ifadesi vardı. Sorun neydi? Mutlu ol! Dileğim gerçekleşti!
 Yüzümü ondan çevirdim, rayların sonunda, tanıdık olmayan bir kelime gördüm: "İmha etme"
 Bugünün manzarası, mükemmeldi.