Uzun bir sessizlik oldu.

Gürültülü sesler başıboş duygularla dolup taştı ve normalde akılcılık emaresi olan sözcüklerden şimdi eser yok.Eğer kelimeler bir anlam taşımıyorsa, bunları dile getirmek bir şey dememekle aynı kefede.Bu yüzden belki de bu zamanı sessizlik diye tanımlamak doğrudur.

Akşam güneşiyle kırmızıya boyanmış bulutlu gökyüzü koyu bir mavi gölgeye dönüştü ve ara sıra düşen kar da bu gölgenin içine karışıp örtbas oldu.Kısa bir süre sonra sokak lambaları yanmaya başladı ve gölgeler aslının benzeriyle alakası kalmayana kadar sokağın her yerine düşüp yayıldılar.

Uzun bir konuşma olacak gibi duruyor.

Biri böyle dedi.Aslına bakarsanız, belki de ben demişimdir.Sözler öylece sonlandı ama söylemeye gerek kalmadan anlamamız gerekeni anladık.Böylece, karşı çıkan olmadan ve gülümseyerek meseleyi kapattık.

Aslında gerçekten dişimi sıkıp sormak istedim, peki bundan kaçacak mıyız, şuan dahi?

Hala biraz zaman olsa da bu düşünceme dair bir umut kırıntısı sezemedim.Ama bizi güvenli sona götürecek bir cevap biliyorum.Bu yüzden bu cevap kelimelere dökülmeli.Dökülmeden anlamayacağız, hatta dökülse bile anlayamayabiliriz.Bu yüzden bu çözüm konuşulmalı, sonucundaki karar beraberinde pişmanlık getirecek olsa bile.

Çünkü gerçek şu ki…

Hakikatin böylesine soğuk, zalim ve hazin olmasını asla istemedim.