Benimkisi çok utanç duyacağım bir yaşam.

Bu cümleyi bayağı düşündüm.

Yaklaşan yeni yıl temizliğinin tam ortasındaydım. Kitaplığımı düzenlerken, bir kitaba elimi uzattım.

O kadar kitap arasından bu kitabı seçmiş olmamın sebebi başlığındaki 3 kelimeyle aramda bir bağ hissetmemdendi:

Artık - İnsan - Değil

Sanırsam bu kitabı orta okulda okumuştum.

Kitabın ön söz kısmına geçmek üzereyken, aniden kitabı kapattım ve daha fazlasını okuyamadım. Orta okuldayken bu kitap beni biraz aşıyordu, ayrıca sıkıcıydı. Okuyarak eğlenebileceğim birçok kitabım vardı, yani böylesine iğneleyici ve zor gelişen bir kitabı titiz titiz okuyacak kadar eğlenceye aç değildim.

Bu yüzden kapattım kitabı.

Bu kitap, sanki beni yüzeye çekermiş gibi bu güne kadar sakladığım gerçek benliğimi ortaya çıkarıyordu.

Hatta orta okulda bu kitabı okumaya kalkışmamın sebebinin bile yine bu kitapta yazıldığını düşünüyordum.

Buna rağmen, bu kitabı bu kadar geç okuyor olmamın sebebi içinden bir şeyler çıkacağını düşünmememdi. Şaşkınlıkla kitabı elime aldım.

Şimdi daha iyi düşünüyorum ki ben bu kitabı asla atamam.

İnsanların kitaplığı insanı yansıtır derler.

Eğer doğruysa, eminim ki bu kitap benim gerçek benliğimi yansıtıyor. Bu sebeple yapabildiğim tek şey kitabı yerine koyup, hiç görmemişim gibi davranmak oldu.

Ama nedense kitaba elimi tekrar uzattım.

Kutsal bir kehanet miydi yoksa kader miydi bu son hareketim?

Böyle lafları ciddiye almazdım, Fakat ayaklanıp reddetmek yerine kitaba kavram takviye ettiğimi bilmek hoşuma gitmemişti.

Kitaptaki tozları aldım ve kanepeye bıraktım.

Hadi kitaba devam edeyim, eskiden devam edemediğim yerden.

Çünkü muhtemelen buradan sonra kitapta ne olduğunu bilmem gerekiyordu.