Bu bir gerçek.
Kendimi inandırmaya çalışıyorum.
Bu rüya değil, hakikat.
Bunun doğru olduğunu anlasam bile, dışarıya adımımı atamıyorum.
Yüreğimde ne kadar çaba sarf etsem de.
Vücudum devamını getiremiyor.
Gerçekten ağlamak istiyorum.

Ama bedenim bunu reddediyor.Hala belirgin bir şekilde hatırlıyor geçmişteki olayı.
Eski yaşamımdaki o vahim günde, serseriler tarafından hallice dövülüp yara bere içinde kalmıştım, acımasızca alaya alınmıştım ve kalbimde büyük bir psikolojik yara açılmıştı.
O kaçınılmaz günde kendimi eve kapatmaktan başka bir seçeneğim yoktu.
'Sorun ne?'
'Şey...yani...dışarıda sihirli yaratıklar olabilir.'
'Bu bölgede, ormana yaklaşmadığın sürece sihirli yaratıklarla karşılaşman neredeyse imkansız.Ayrıca karşılaşsak bile ben halledebilirim, çünkü güçsüzler.Aslında, Rudeus bile halledebilir.'
Ben çeşit çeşit bahaneler üretirken Roxy şaşırmış bir ifade gösteriyor.
'Ah, galiba bunu daha önce duymuştum.Rudei, evden dışarı daha önce çıkmadın mı?'
'Mmmm...evet.'
'Korkuyor musun, attan?'
'At veya o tarz şeylerden korkmuyorum.'
Aslında kısmen hoşlanıyorum.
Ben de <<Debi'nin at yarışı>> oyununu oynadım.
'Haha.Sevindim.Demek yaşına uyan yanların da varmış.'
Roxy yanlış anladı..
Ama dışarı çıkmaya korktuğumu söyleyemem.
Bu atlardan korkmaktan daha utanç verici bir şey olurdu.
Hala gururum var.
Az da olsa iffetli bir gurur.
Bu genç kız tarafından küçümsenmek istemiyorum.
'Neyse, yapacak bir şey yok.Hadi.'
Hareket etmeyi istemediğimi görünce, Roxy beni aniden omuzlarında taşımaya başlıyor.
'Ne!?'
'Eğer binersen, bir süre sonra artık korkmazsın.'
Karşı koymuyorum.
Kalbim hızlı hızlı çarpıyor ve her şeyi ona bırakıyorum.
Roxy beni atın üzerine bırakıyor.
Ve sonra kendisi de tırmanıp dizginleri eline alıyor.
At tıkır tıkır yürümeye başlıyor.
Evi kısaca böyle terk ediyorum.

Bir dakika kadar sürüyor.
Etrafımız aniden kararıyor sözleri söylemesi bitince.
Birkaç saniye sonra...gökten şiddetli yağmur boşalıyor.
Kara bulutların ortasında şimşekler çakarken  etrafımızda birden hırçın rüzgarlar meydana gelmeye başlıyor.
Çağlayan gibi yağan yağmurun sesleriyle birlikte, bulutların arasında sesli gümbürtülere sebep olan mor şimşekler çakıyordu.
Bulutların arasındaki cereyan gitgide güçleniyordu.
Şimşekler sanki ışığı güçlendirmek istermiş gibi büyümeye devam ediyordu.
...Yere düştü.
Blamm!!
Ve bir ağaca düştü.
Kulaklarım uğulduyor ve gözlerim dönüyor.
Neredeyse bayılıyordum.
'Ah!!'
Bu Roxy bir hata yaptığında çıkarığı ses.
Bulutlar hemen dağıldı.
Şimşekler ve yağmur kesildi.
'Ayyy....'
Roxy ağaca doğru koşarken yüzü yeşile dönmüştü.
Gittiği yöne doğru baktım.Getirdiğimiz at yere yığılmıştı, üzerinden duman çıkıyordu.
Roxy elini atın üzerine getiriyor ve sihirli sözleri söylemeye başlıyor.
'Ey merhametli tanrıların anası, lütfen yaralarını iyileştir ve sağlıklı bir bedenle iyileşmesini sağla 『EXHealing』'

ꕥ EXHealing : Eski haline iyileştirmek, önceden yapılan iyileştirme büyüleri direk Healing diye geçiyordu burada öldüğünü düşündüklerinden böyle bir şey yapıyorlar.

Roxy panik içinde orta seviye iyileştirme büyüsü yaptı, ve bir süre sonra at uyandı.
Görünüşe göre ölmemiş.
Orta seviye iyileştirme büyüsü ölüyü geriye getiremez.
At ürkmüş bir tavır sergiliyor ve Roxy'nin alnından soğuk terler boşalıyor.
'Hof, hofff...Çok tehlikeliydi.'
Bu at ailemizin sahip olduğu tek at.
Paul her gün ona büyük özenle bakıyor ve bazen yüzünde gülümsemeyle onu dışarıya sürüyor.
Meşhur bir soyu olmasa da Paul'un uzun zamandır yoldaşı.Hatta bu ata olan sevgisi Zenith'e olan aşkından bir basamak altında bile diyebiliriz.Bu atın öyle bir değeri var.
Tabi ki 2 senedir bizimle yaşayan Roxy de bunu biliyor.
Roxy'nin Paul atın sırtına tutunup nasıl transa geçtiğine şahit olup şaşırıp kaldığını da biliyorum.
'Lütfen, aramızda kalsın, olur mu?'
Dedi Roxy yarı ağlamaklı.
Biraz beceriksizdir kendisi.
Ama sıkı çalışıyor.Gece geç vakitlere kadar dersimi hazırlamak için uyumadığını da biliyorum.
Dış görünüşünü gerçekten çok seviyorum.
Eğer bu kadar yaş farkı olmasaydı, onunla evlenmek isterdim.
'Merak etme, babama demem.'
'Uuuu...Lütfen öyle yap.'
Keşke aynı yaşta olsaydık.
'Uuu...'
Roxy yarı ağlamaklı bir vaziyette de olsa, hemen başını sallayıp yanağını tokatlıyor ve bana vakur bir ifadeyle bakıyor.
'Peki o halde, buyur dene bakalım.Kalajav'la ben ilgilenirim.'
At hala ürkmüş bir ifade gösteriyor ve her an kaçmaya hazır bir halde, ama Roxy onu sıkıca tutuyor ve dizginlerini çekiyor.
Ve sonra kendilerine topraktan bir duvar örüyor.
Topraktan bir kale, çabucak tamamlanıyor.
Bu ileri seviye toprak tekniği, Toprak Kale.
Böylelikle, yıldırım düşse bile bir şey olmaz.
O halde, başlama vakti.
Sihirli sözler neydi...
'Ey yüce su ruhu, göklere yükselen yıldırım imparatorunun oğlu!! Arzularımı yerine getir, lütfunu gaddarca yağdır ve benim gibi küçük bir varlığa gücünü göster! İlahi çekicin örse vursun ve otoriteni göstersin ve dünyayı suya boğsun!! Ey, yağmur!! Her şeyi yerle bir edip alıp götür!!
『Cumulonimbus』'
Bir çırpıda hepsini söyledim.
Bulutlar toplanamaya başladı.
Aynı zamanda 『Cumulonimbus』'u anladım.
Stratosferin ortasında bir yerde kompleks hareketler yapan fırtına bulutları oluşturmak.Muhtemelen böyle bir şey.
Eğer biçimlendirmeye mana eklemezsen, bulutlar oluşmayı bırakıp dağılır.

'Manayı boşverin de, bir saat boyunca elini yukarıda tutmak çok yorucu...'
Yo, bir dakika.
Büyücünün yaratıcılık ve araştırma ruhuna ihtiyacı var.
Cidden bir saat boyunca Genki topluyormuşuz gibi duruşumuzu sabit tutmamız gerekiyor mu?

ꕥ Genki toplamak : Dragon Ball Z'de bir saldırıya gönderme varmış.

Ah doğru, bu bir test.
Aynı duruşu sabit tutmayla alakalı değil, kaynaşmış büyü kullanarak sonrasında bulutları oluşturup devamlılığını sağlamak.
Neredeyse bu kadarını düşünemiyordum.Öğrendiğim her şey kullanılmak üzere.
'Bir bakayım.Daha önce televizyonda görmüştüm.Bulutların oluşma aşamasını...'
Hala Roxy'nin önceden yaptığı birkaç bulut var.
Bu suyun buharlaşıp hızla yükselmesiyle ilgili.Belirli bir yükselen hava akımı oluşturmak için, alt kısmın ısınmasını sağlaman gerek, o tarz bir şey işte.
Ve üst kısmın çabucak soğumasını sağlamam gerek...
Bunu yapmaya çalıştığımda, manamın yarısı direk gitti.
Ama eğer böyle yapılırsa, bir saatten fazla bir süre aynı şekilde devam eder.
Yağmur fırtınasına bakarken, Roxy'nin yapıp memnun kaldığı kaleye girdim.
Roxy karanlık bir köşede oturuyordu, elleri atın dizginlerini tutuyordu.
Beni görünce başını salladı.
'Bu kale bir saat sonra kaybolacak, o yüzden büyüyü ondan önce durdurabilirsin.'
'Tamam.'
'Merak etme.Kalajav iyi.'
'Tamam.'
'Tamam demeyi kes.Dışarıdaki bulutları bir saat boyunca ciddiyetle kontrol etmen gerekiyor.'
Hm?
'Kontrol etmem mi gerekiyor?'
'Hm? Yanlış bir şey mi söyledim?'
'Ama kontrol etmemiz gerekiyor mu ki?'
'Elbette.Aziz seviye su büyüsü de bir büyü.Eğer mana ile devamlılığını sağlamazsan, rüzgar onu dağıtır.'
'Ama zaten dağılmayacak şekilde yaptım ben...?'
'Ha? Ney...!?'
Bir şeylerin farkına varmış gibi görünen Roxy, kaleden dışarı fırladı.
Kale hemen yerle bir oldu.
Hey hey, kontrol etmeye devam etmeyecek miydin?
At diri diri gömülecek.
'Arara.'
Hemen atı yüklenip dışarı çıkardım.
Roxy şaşkın şaşkın gökyüzüne bakıyordu.
'...Demek öyle, yükselen tornado bulutları yukarı kaldırıyor...!!'
Gökyüzü benim yaptığım gitgide büyüyen bulutlarla dolmuştu.
Galiba iyi bir iş çıkardım.
Geçmişte rasgele bir program izlemiştim, devasa tornadoların arkasındaki süreci bilimden faydalanarak açıklıyorlardı.
Tam olarak orada geçenleri hatırlayamama rağmen.
İçgüdüme güvenmeyi denedim sadece ve sonuç olarak galiba çok da iyi yaptım.
'Rudei.Sınavı geçtin.'
'Eh? Ama bir saat olmadı daha?'
'Beklemeye gerek yok.Bu kadarını yapabilmen bile yeterli.Ama yok olmasını sağlayabiliyor musun?'
'Ah, evet.Ama biraz zaman alacak.'
Fırtınanın alt kısmının sıcaklığını düşürüp aynı zamanda üst kısmının sıcaklığını yükseltiyorum.Ardından yere doğru esen bir hava akımı kurup sonrasında rüzgar büyüsü ile bulutları zorla dağıtıyorum.
Bitirdiğim vakit Roxy ve ben tamamen ıslanmış bir vaziyette idik.

'Tebrikler.Şu andan itibaren Su-Aziz seviyesindesin.'
Önümde duran güzel kız, kaküllerinden su damlarken nadir görülen gülümsemesiyle bana böyle söyledi.
Hayatında hiçbir şey başaramamış olan ben, sonunda bir şeyi başarmış oldum.
Karnımda garip bir his yayıldı.
Bu duyguyu biliyorum.
Başarmış olmanın verdiği his.
En sonunda tam bu an, bu dünyaya geldiğimden beri atmış olduğum 'İlk Adım'.