Soluk bir kasvetli ışık Kerberos’un bedenini sardı. Tıpkı ejderha gibi oldu. Kalıntılar minik ışık kümeleri halinde, gece göğüne serpildi. Dev yaratıktan hiçbir şey kalmadı---

(... ... ... ?)

 Bekle, hayır. “İzler” kalıyor. Valkyrie bana yardım ettiğinde fark etmemiştim ama Kerberosun yenilgisinden sonra hala yerine oturmayan şeyler var. Yalnız bu da ne, Şaşkınlık? Bunu iyi göremem…

(... Bunu iyi göremem?)

 İmkânsız. Hatta gecenin ölü halinde, caddedeyim. Cadde ışıkları burada sıralı. Ve neon ışıklar olsalar da. Buna rağmen neden karanlık basıyor?

 (... Pes ediyorum. ... ...)

 Bu durum sol ayağımın yenmiş olduğunu, sol omzumun çıktığını hatırlattı... Ölümcül yaralara rağmen, tuhaf bir şekilde bu sefer hiç acı hissetmedim. Duyularım… Bilincim… soluyorlar.

Görüşüm karanlıkta sönüyor---

Bu hızla… Ben… Öleceğim…

***

 Göz kapaklarımı açtım, odama dönmüştüm. Yatağımın başına uzandım, Siyam kedim Mi-ko huzur içinde uyuyor. Bir şekilde, anlaşılan cennette değilim.

 "... Yaşıyorum ve döndüm ..."

 Sol bacağımı eskisi gibi hissedebiliyorum. Sol omzumda acı yok. Sol elimle Mi-ko’ya dokundum. Yüksek sesle esnerken, mırıldandı ve yatağımdan sıçradı, sevimli kuyruğunu sallarken zaten açık olan kapıdan çıktı.

 "Peki, uyanma vakti ... hm?"

Gözlerimin alışık olmadığı şeyleri fark ettim. “Neden başucumda dağınık şekilde bir testere ve bir golf sopası duruyordu?” Bir an düşündüm. Anlıyorum, onları buraya kendim yerleştirmiştim.

 "Sonunda, yalnızlığın işe yarar ..."

 Başucuma yerleştirilmiş lazer bıçağı aldım. Rüyamda kırılmış olan bıçak gri plastik tüpün içinde sapasağlam duruyordu.

"Teşekkürler, beni korudun ve geri getirdin.”

 Bu değerli şeye minnettarım, ellerimle sardığım bu sap duygularımın garantisiydi. Bununla birlikte onu yenmeyi başardım. Bu üç-başlı canavarı. Tek bir vuruşla ... !!

 Sınırlarımın sonuna ulaştığım zamanı hatırladığımda oyuncağın tutacağını sıkıca kavradım.